Głębowice położone są w płd.-wsch. części gminy. Teren, na którym powstała wieś, geograficznie stanowi północny kraniec Wzgórz Trzebnickich. Ze środkowej części miejscowości promieniście rozchodzą się lokalne drogi: w kierunku północnym droga prowadząca do Biaław Małych i Biaław Wielkich; w kierunku wschodnim do Turzan; w kierunku zachodnim do Rudawy, w kierunku południowym do Trzcinicy Małej.
Dzisiejsza miejscowość Głębowice utworzona została z dwóch historycznie odrębnych, jednak położonych blisko siebie osad: południowej – Trzcinicy Wielkiej i północnej – Głębowic. Po roku 1945 połączono obie miejscowości nadając im nazwę Głębowice. W źródłach historycznych jako pierwsza wzmiankowana była Trzcinica. W bulli wydanej w roku 1245, przez papieża Innocentego IV, miejscowość ta wymieniona została jako posiadłość biskupstwa wrocławskiego. Własnością kapituły wrocławskiej pozostawała jeszcze w wieku XIV. Jak długo stanowiła własność kościelną, nie wiadomo. Prawdopodobnie do czasów reformacji. Natomiast pierwsza źródłowa wzmianka o Głębowicach pochodzi z roku 1369. Początkowo zapewne była to wieś lokowana na prawie polskim, która w wieku XIV przeniesiona została na prawo niemieckie.
W roku 1661 Trzcinicę Wielką, a w roku 1664 Głębowice, zakupił Jan Adam von Garnier, cesarski pułkownik kawalerii. Za zasługi z czasów wojny trzydziestoletniej w roku 1652 Garnier otrzymał od cesarza tytuł barona. W latach 70-tych wieku XVII, Garnier powziął zamiar ufundowania klasztoru karmelitów na terenie swoich posiadłości. Na siedzibę konwentu wyznaczył Trzcinicę Wielką. Kamień węgielny pod budowę klasztoru położony został w roku 1676. W roku 1679 Garnier, jako brat świecki wstąpił do trzcinickiego klasztoru. Rok później zmarł.
W roku 1810 nastąpiła sekularyzacja klasztoru w Trzcinicy Wielkiej. Budynki klasztorne sprzedane zostały ówczesnemu właścicielowi majątku, hrabiemu von Rüdern. W klasztorze umieszczono zarząd dóbr oraz gorzelnię. Kościół klasztorny w Trzcinicy Wielkiej nie został zlikwidowany, gdyż pełnił również funkcję kościoła parafialnego. W roku 1824 Trzcinicę Wielką i Głębowice zakupił radca królewski hrabia Carl Pourtales. W rękach rodziny Pourtales obie miejscowości pozostawały do czasów II wojny światowej. W czasie II wojny światowej, kiedy w Trzcinicy stacjonowały wojska radzieckie wszystkie budynki uległy dużym zniszczeniom.
Kościół p.w. Św. Eliasza Proroka oraz klasztor o. Karmelitów
Akt fundacyjny podpisany został 31 lipca 1676 roku, po czym dokument ten wysłano do biskupa wrocławskiego, Fryderyka Heskiego, w celu zatwierdzenia. Nie czekając na oficjalną zgodę Kapituły, która wydana została w lutym 1677 roku, 32 sierpnia 1676 roku położono kamień węgielny pod budowę klasztoru.
W roku 1679 klasztor zapewne był już gotowy, gdyż zamieszkał w nim fundator J.A. Gamier, jako brat świecki. Zmarł rok później i pochowany został w krypcie kościoła klasztornego. W roku 1682 miał miejsce pożar klasztoru, który wybuchł prawdopodobnie na skutek celowego podpalenia. Kompleks odbudowany został w roku 1686. Zarówno kościół jak i klasztor były budowlami skromniejszymi od obecnych. W roku 1743 wybuchł kolejny pożar. Odbudowę kościoła i klasztoru zakończono w roku 1746. Natomiast kompletowanie wyposażenia świątyni trwało do roku 1762. W trakcie odbudowy zarówno klasztor, jak i kościół uzyskały bardziej okazały charakter. W niezmienionej postaci pozostała część kościoła przeznaczona dla zakonników. Gruntownie przebudowano także klasztor. Budynek klasztorny nadbudowany został o jedną kondygnacją. Zakrojone na tak wielką skale, zmiany, związane być może były z rosnącym wciąż ruchem pielgrzymkowym. W Trzcinicy odbywały się, bardzo uroczyste nabożeństwa związane z odpustem u dniu patrona kościoła, św. Eliasza. Popularny był również kult cudownej figurki Matki Boskiej Szkaplerznej (figurka ta zaginęła w roku 1863). Obecnie trwa remont obiektu.
